Wiele kobiet nie wie, jak rozmawiać z partnerem (mężem) aby nie prowokować kolejnej kłótni.
„Chciałabym porozmawiać, żeby mnie w końcu zrozumiał… ale boję się, że znowu skończy się kłótnią. A przecież wszędzie mówią jak ważne są rozmowy. Trudne rozmowy nie powinny niszczyć związku tylko go wzmacniać”
Rozmawiam z dziesiątkami kobiet.
Z różnych miast, zawodów, związków.
I każda z nich – prędzej czy później – mówi to samo:
„Wiem, że powinnam rozmawiać, ale… już nie mam siły się kłócić.”
Więc milczą.
Dla świętego spokoju.
Dla dzieci.
Dla tej jednej spokojnej niedzieli, w której nie ma fochów i trzaskania drzwiami.
I choć intencja jest dobra – naprawdę dobra – to efekt?
Niestety… toksyczny.
Milczenie nie rozwiązuje problemu.
Ono go pakuje w plecak. Twój plecak.
Z każdą „przemilczaną sprawą” dorzucasz kolejny kamień.
Mały, może nawet lekki.
Ale po roku ten plecak waży tyle, że nie możesz już oddychać.
🔸 Czujesz frustrację – bo znów się zgodziłaś na coś, czego nie chciałaś.
🔸 Masz złość – do niego, do siebie, do świata.
🔸 Zaczynasz wybuchać z powodu drobiazgów – bo duże rzeczy zostały przemilczane.
🔸 Albo – jeszcze gorzej – zaczynasz obojętnieć. Ciebie już prawie nie ma w tej relacji.
A najgorsze?
On nie wie.
Nie wie, że coś Cię boli – bo mówisz „w porządku”, uśmiechasz się przez zaciśnięte zęby.
Skąd ma wiedzieć, że w środku coś w Tobie pęka?
Jak rozmawiać z partnerem, gdy pojawia się konflikt
Konflikt jest wpisany w bliskie relacje. Nie da się być blisko i zawsze się zgadzać.
Kluczowe nie jest unikanie konfliktów, tylko to, jak rozmawiać z partnerem, gdy pojawia się napięcie albo różnice.
Nie chodzi o to, że jesteś „zbyt emocjonalna”.
Ani o to, że on „nie umie słuchać”.
Chodzi o to, że rozmawiacie jakby tylko jedno z Was miało rację.
Jakby trzeba było wybrać: moje albo twoje.
I jakby wygrać mogła tylko jedna strona.
To dlatego rozmowa często kończy się awanturą albo… ciszą.
Bo kiedy jesteś zraniona – nie masz ochoty słuchać.
Masz ochotę przeforsować swoje.
Albo się wycofać.
Złość daje energię do walki, nie do rozmowy.
Chcesz wtedy ulgi. Chcesz zmiany.
Chcesz, żeby on wreszcie zrozumiał i przestał albo zaczął coś robić.
Ale mówienie, nawet spokojne, nic nie zmienia, jeśli nie ma w nim przestrzeni
Że rozmawiały spokojnie. Że tłumaczyły. Że mówiły o swoich emocjach, potrzebach, oczekiwaniach.
A mimo to – nie wiedzą, jak rozmawiać z partnerem, żeby zostać naprawdę usłyszane.
Bo problem nie polega na tym, że źle mówią.
Tylko na tym, że w tej rozmowie… nie ma miejsca dla drugiej osoby.
Za dużo mówienia. Za mało słuchania.
I nawet jeśli wszystko brzmi poprawnie – to nadal jest monolog.
I nawet jeśli opakowany w obiektywną rację i spokój, nadal zostaje przekazem:
„Zrób coś inaczej, bo mnie to boli.”
A co, jeśli ta druga osoba też czegoś potrzebuje?
Co, jeśli „bałagan” w jego oczach to po prostu brak przejrzystości?
Co, jeśli zamiast walki o to, kto ma rację – da się stworzyć coś nowego?
Tu pojawia się coś więcej niż kompromis
Tu pojawia się rozwiązanie win-win.
Czasem kompromis jest satysfakcjonujący dla obydwu stron ale często oznacza po prostu rezygnację z części czegoś, co jest dla którejś ze stron ważne.
Jeśli rozwiązanie problemu pomija ważne potrzeby którejś ze stron, masz jak w banku, że problem wróci. Będzie wracał tak długo aż go nie rozwiążecie.
Nie: albo po mojemu, albo po twojemu.
Tylko: co możemy razem stworzyć, żeby obojgu było dobrze? To wymaga czegoś trudnego, ale możliwego: wejścia w buty drugiej strony.
Zanim zaczniesz mówić – najpierw zapytaj.
Zanim powiesz „nie rób tego”, dowiedz się:
„Co dla Ciebie w tej sytuacji jest ważne?”
Zobacz przykład
Jedna z moich klientek miała dość.
Jej mąż miał w zwyczaju, w nerwach wywalać wszystko z szafy, bo “nigdy nic nie mógł w niej znaleźć”. Wywalone rzeczy zostawiał na podłodze – a ona sprzątała.
Czuła się jak niesprawiedliwie oceniana służąca. Próbowała rozmawiać o tym, mówiła jak się czuje i że nie może tak być. W odpowiedzi słyszała, żeby nie przesadzała i że jak zrobi porządek to problem zniknie.
Z czasem zamilkła, ale milczenie tylko pogłębiło ból.
Na sesjach pracowałyśmy nie nad tym, jak mu to lepiej wytłumaczyć.
Pracowałyśmy nad tym, jak zobaczyć problem jego oczami.
I nagle się okazało – to nie była okrutna krytyka jej osoby tylko jego frustracja.
Nie mógł nic znaleźć, bo nie rozumiał „systemu”, który dla niej był oczywisty.
To co nazywał bałaganem, było obcym dla niego porządkiem a kłótnie o słowa, nie rozwiązywały problemu, jego dezorientacji.
Zamiast tłumaczyć, zaprosiła go do wspólnego porządkowania szafy i wspólnego ustalenia, co gdzie ma leżeć.
Entuzjazmu nie było ale zgodził się i ku obopólnemu zdziwieniu odkryli, że wspólna praca, dała im obojgu masę satysfakcji.
Wyszli z układu „kto ma rację” i “kto powinien”
i zaczęli tworzyć wspólny porządek.
I właśnie wtedy coś się zmienia
Gdy uczysz się jak rozmawiać z partnerem z uwzględnieniem jego i siebie – dzieje się coś ważnego.
Wtedy potrafisz pomimo grających w Tobie emocji, prowadzić rozmowę, w której jest miejsce na Ciebie i na niego. Wtedy tworzysz przestrzeń dla relacji.
Przestrzeń, w której obie strony czują się słyszane i ważne.
Zamiast wybuchu – pojawia się pytanie.
Zamiast zarzutu – ciekawość.
Zamiast ciężkiego „musimy poważnie porozmawiać” – chęć zrozumienia. To nie znaczy, że będzie idealnie.
Ale znaczy, że przestajesz przegrywać siebie w imię spokoju.
Dobra rozmowa odkrywa prawdę o związku i to może być trudne
Czasem, gdy zaczynasz naprawdę rozmawiać… wychodzi na jaw coś trudniejszego niż brak komunikacji.
Bo może się zdarzyć, że zaczniesz zostawiać przestrzeń,
zaczniesz mówić szczerze i słuchać –
a wtedy okaże się, że druga strona wcale nie chce tej relacji tak samo jak Ty.
Nie szuka rozwiązań. Nie zależy jej na zrozumieniu.
Chce brać – nie dając nic w zamian.
I choć boli, taka prawda też jest uzdrawiająca.
Bo pozwala przestać się oszukiwać.
Jeśli czujesz, że jesteś w relacji, która raczej powinna się zakończyć, niż się naprawiać –
a mimo to nie potrafisz odejść –
to przeczytaj ten artykuł:
👉 Dlaczego nie możesz odejść? Prawdziwa miłość czy iluzja?
Dla kobiet, które przestały wierzyć w bajki – ale jeszcze nie umieją postawić kropki.
Co dalej?
Jeśli podoba Ci się, taka perspektywa to i ten sposób myślenia rezonuje z Tobą, to zapraszam Cię dołącz do grupy „Życie na Własnych Warunkach”, gdzie wraz z innymi kobietami tworzymy przyjazną, wspierającą społeczność. Tu też dzielę się swoją wiedzą psychologiczną, prowadzę live’y na tematy wybrane przez grupę i zamieszczam przydatne materiały i porady psychologiczne.